Udha e zemrës

Nga përmallimi dhe dashuria që Zoti ka për ne, Ai na dërgoi disa armë për të luftuar – egon – gjërat që na bëjnë të harrojmë Atë që na krijoi dhe gjërat që mundohen të na mbajnë largë nga Zoti, Realiteti, e Vërteta. Njëra nga këto armë është Agjerimi. Allahu xh.sh. nga mëshira dhe dhembshuria e Tij për ne, na udhëzoi ta pranojmë agjerimin si një dhuratë nga Ai që na donë, dhe ta përdorim këtë dhuratë si një armë kundër egos/nefsit tonë, kundër kualiteteve djallëzore të shejtanit që gjithnjë mundohen të na fundosin në një humnerë errësire të pafund, atje ku injoranca gjithnjë dominon.

Koha po kalon, akrepat e orës skan të ndalur, momenti kur do të ndahemi nga ky realitet, kjo botë po afrohet, ne do të vdesim, a jemi përgaditur për këtë udhëtim? Dhashtë Zoti ta shfrytëzoni këtë dhuratë –agjerimin e muajit Ramazan – ku efektet e saja do tia vlenin edhe në qoftë se ju ofrojnë vetëm edhe një hap më afër Realitetit, të Vërtetës, Zotit. 

Kjo dhuratë nga Zoti për ne, në qoftë se përdoret me zemër, me sinqeritet, përkushtim, devotshmëri, me përmallim, dashuri, besnikëri e me vullnet do të na japë një palë krahë fluturues. Do të ja japë një palë krahë pa pendla.  Këta krahë do të jenë nga drita me të cilët do të na ipet mundësia të fluturojmë nga humnera e errësirës së injorancës.  

Zoti (I Lartësuar është Ai) na e dërgoi agjerimin, këtë armë, si dhuratë përmes të dërguarit të Tij, Profetit Muhamed (Paqja dhe Mëshira e Zotit qofshin me Të) që posaqërishtë të përdoret në muajin Ramazan. Tridhjetë ditë me rradhë, gjatë muajit Ramazan, këtë armë mund ta fusim në përdorim dhe me efikasitet të luftojmë egon me të gjitha tundimet dhe epshet djallëzore të saja.

Një gjë shumë të rëndësishme duhet kuptuar.  Shpirti dhe trupi fizikë ndodhen në një luftë të përhershme, në një luftë të përbetuar, esenca juaj ndodhet në një luftë të përbetuar me veten tënde falso. Trupi fizikë gjithnjë është në lakmi të ushqimeve, gjithnjë dëshiron të kënaq veten me të ngrënat e tepruara. Syrit kurr nuk I duket mjaftë. Egoja gjithnjë të tundon për të përgojuar e përqeshur dikënd, egoja dëshiron të të bëjë mendjemadhë duke I përulur të tjerët. Në muajin Ramazan njeriu nuk agjeron vetëm nga ushqimi dhe pirja, por edhe nga këto veti të liga.  Egoja me lakmitë e trupit për dynjanë janë armiku numër një I shpirtit. Kjo të kuptohet, të besohet, e të pranohet me gjithë zemër është hapi I parë drejt fillimit të lirimit, që është puna e vërtetë.

Egoja ndihet e rrezikuar gjatë muajit Ramazan. Ajo do të mundohet me gjithë superfuqinë qe e posedon të na sulmojë nga të gjitha anët, në mënyrë që të zhgënjehemi dhe të mos e përdorim armën e agjerimit kundër sajë. Kjo nuk duhet marrë si befasi, sepse armiku armikun mundohet ta zhgënjejë në ç’fardo mënyre.Egoja është si një fëmijë shumë I lazdruar që lakmon çdo send dhe sendet e të tjerëve, dhe I dëshiron ato aty dhe menjëherë. Po qe se nuk I plotësohet dëshira do të çanë me të madhe që krejt ‘bota të dëgjojë’.  Ky fëmijë I lazdruar – egoja – do të bërtasë me të madhe kudo që të jetë gjatë muajit të shenjtë të Ramazanit.

Egoja do të na shtyjë që ta prishim agjerimin duke përdorur metoda e dredhi nga më të ndryshmet.

Si për shembull mund të na shtyjë të mendojmë se agjerimi është turpë sepse është prapambeturi, se shoqëria do të na qeshin, mandej mund të të shtijë të mendosh se njerëzit agjerojnë e pas agjerimit bëjnë “të gjitha të zezat”, mandej mund të të shtyj të mendosh se agjerimi nuk të sjell ndonjë dobi sepse thotë “shih si, mu këta besimtarë po torturojnë njerëz që smendojnë si ata, po vrajnë gra e fëmijë, e po ua presin kokat të tjerëve; do të thotë: po të kishte agjerimi ndonje dobi njerëzit që agjerojnë nuk do të vritnin të tjerët e njëri tjetrin. Mandej egoja do të jetë në gjendje gadishmërie të të sulmojë kur bën ndonjë gabim pa dashje dhe dikush atypari të thotë ”ske pse ti agjeron” apo “stë duhet gjë ty agjerimi shiko se si sillesh.” Mandej mund të na tundojë kur të shohim dikënd duke ngrënë dhe ta ndiejm erën e këndshme të gjellërave të ndryshme atypari, egoja gjithnjë e gatshme do të na pëshpëritë ngadalë nga brendësia jonë duke në thënë “ha ore mos e mundo veten kotë, hiqu këtyre budallallëqeve se kjo jetë është e shkurtë kënaqu sa je gjallë këtu se atje nuk I dihet” e kështu me radhë do të përdorë dredhi pas dredhie që të na zhgënjejë me qëllim që të na largojë nga agjerimi në muajin Ramazan.

Tani lind pyetja: Si ti kundërvihemi këtyre tundimeve apo të shtimeve të egos që ka kaq fuqi të hatashme për të na ftohur që të mos e përdorim armën e dërguar si dhuratë nga Zoti për të gjithë njerëzmin? Si ti kundërvihemi egos në lidhje me agjerimin? Të dashurit e mi, këtu duhet ndalur, duhet bërë një pauzë, duhet për të menduar dhe medituar mirë në lidhje me këtë çështje. Si të mos zhgënjehemi nga agjerimi në muajin Ramazan.

Së pari duhet ta pyesësh veten: “Ç’farë dua unë?” “Cili është qëllimi im në jetë?” “A jam I lumtur në jetë kështu si jam duke e jetuar jetën?”, “Nga kam ardhur?”, “Ç’farë duhet të bëjë?”, “A do të vdesë edhe unë, apo vetëm të tjerët?” “Çka është jeta?” dhe pyetja kulminante “Kush jam unë?”.

Në qoftë se ne I japim qëllim jetës tonë për ta kuptuar të Vërtetën, Realitetin, atëherë caku ynë nuk është askush tjetër përposë Zotit (I Lartësuar është Ai).

Agjerimi, si një armë efikasë që është, na ndihmon për të luftuar armiqtë tanë të brendshëm dhe të jashtëm, që qëndrojnë si kodra malesh midis nesh dhe Zotit, përherë duke u munduar të na mbajnë largë në distancë nga qëllimi ynë që është kthimi tek Zoti xh.sh.

Kur të kuptojmë se agjerimi është vetëm një mjetë apo armë [jo sendi i synuar] për të na ndihmuar që ti afrohemi Realitetit, atëherë ne do të kuptojmë se ne nuk jemi duke e përjetuar Realitetin; se ne nuk jemi afër Zotit.  Kur të kuptojmë se ne nuk jemi duke e përjetuar Realitetin, kur të kuptojmë se Realiteti është shumë më I gjerë sesa ç’farë sytë shohin dhe ç’farë mendja regjistron atëherë arrijmë tek realizimi se ne nuk e njohim vetë-veten, se ne jemi një enigmë e vetë-vetes.  Me të kuptuar me zemër këtë të vërtetë shumë të rëndësishme atëherë në ne lind një zgjim I ri, agon një ditë e re, sy të tjerë hapen dhe me dhimbje zemra e kupton se në qoftë se vetë-vetja ime është enigmë, një e panjohur, atëherë e tërë jeta ime e jashtme që buron nga kjo vetë-vete e imja enigmatike është e mundur të jetë  vetëm një iluzion, një mashtrim. Ashtu si Allahu (I Lartësuar është Ai) ka thënë: