Sufizmi - Mënyrë e Jetesës
Sufizmi është një mënyrë e jetesës në të cilën një identitet më i
thelluar identifikohet dhe jetohet. Ky
identitet më i thelluar, apo esenca e vet-vetes, ndodhet përtej
personalitetit të njohur dhe është në harmoni me çdo gjë që
ekziston. Ka aftësi të vetëdijes, veprimit, kreativitetit, dhe
dashurisë që janë largë përtej personaliteteve sipërfaqësore.
Eventualisht kuptohet që këto aftësi i takojnë një Qenie më të lartë
që secili nga ne e individualizon me mënyrën tonë unike përderisa
kurr nuk jemi të ndarë nga ajo.
Sufizmi është më pak një doktrinë apo sistem i besimit sesa një
përjetim dhe një mënyrë e jetesës. Është një traditë e ndricimit që
e përcjellë esencën e së vërtetës përpara nëpër kohë. Megjithatë
tradita duhet të jetë formuar në një sensë vital dhe dinamik.
Shprehja e tij nuk duhet patjetër që të mbetet e kufizuar tek format
fetare dhe kulturore të së kaluarës. E vërteta në Sufizëm kërkon
riformulim dhe shprehje të freskëta në çdo gjeneratë.
Kjo
nuk do të thotë që Sufizmi do të rrezikohet nga sfidat e
kokëfortësisë së shoqërisë materialiste. Është dhe do të mbetet
kritik i botës materiale – që do të thotë se Sufizmi mbetet kritike
i çdo gjëje që shkakton harresën e Realitetit Hyjnorë. Është dhe
duhet të jetë një rrugë që të sjellë jashtë labirintit të një
kulture të falimentuar materialiste. Megjithëse, më e rëndësishmja
është se të fton tek kuptimi dhe mirëqenia.
Sufizmin si e njohim, është zhvilluar në metriksin kulturor të
Islamit. Islami e prezentoi veten si shprehja e fundit e
esencës së mesazhit të sjellur njerezimit nga profetët e të gjitha
gjeneratave. Islami njeh vlefshmërinë e 120,000 profetëve, apo të
dërguarve, që kanë ardhur të na zgjojnë nga egoizmi ynë vetjak dhe
të na kujtojnë për natyrën tonë shpirtërore. Kurani e konfirmoi
vlefshmërinë e librave të tjera të dërguara nga Zoti, njëkohësisht
duke pohuar se mesazhi origjinalë shpesh ka qenë i shtrembëruar pas
një periudhe të kohës.
Deklarimi i Sufizmit në universalitet është i themeluar në njohjen e
gjerë se ekziston vetëm një Zot, Zoti i të gjithë njerëzve dhe të
gjitha feve të vërteta. Sufizmi e kupton vet-veten të jetë zgjuarsia
e realizuar nga profetët e mëdhenjë – veçanërishtë duke përfshirë
Jezusin, Musain, Davidin, Solomonin, dhe Ibrahimin (a.s.), midis të
tjerëve, dhe absolutikisht duke përfshirë edhe qenie të tjera të pa
emërtuara që kanë arritur ndriçim në çdo kulturë.
Në
botën perendimore sot ekzistojnë grupe të ndryshme nën emrin e
Sufizmit. Në njërën anë kemi ata që thonë se asnjë Sufizëm i vërtetë
nuk mund të ekzistojë pa vlerësuar dhe praktikuar principet e
Islamit. Në anën tjetër disa grupe pak a shumë i ignorojnë rrënjët
që Sufizmi i ka në Islam dhe i marrin mësimet edhe më poshtë lumit,
nga Sufinjtë që mund të ken patur pak apo mund të mos ken patur fare
kontakt me mësimet specifike të Islamit. Mëtutje, kemi ata që e
pranojnë Sufizmin si formë dhe esencë, përderisa kemi të tjerët që
janë Sufi në esencë por jo në formë. Sipas mendimit tim, vlefshmëria
dhe kuptimi i Kuranit, të thënat e Muhamedit a.s. dhe historia e
Sufizmit janë jashtzakonishtë të çmuara tek udhëtari në rrugën e
Sufizmit.
Historikisht Sufizmi nuk ishte formuar si i ndarë nga esenca e
Islamit. Të gjithë mësuesit e Sufizmit mund ti përcillnin gjurmët e
ndriçimt të tyre nëpërmjet zingjirit të transmetimit duke u kthyer
prapa tek profeti Muhamed a.s. Përderisa ata mund të mos jenë
pajtuar me disa interpretime të Islamit, ata kurr nuk e vunë në
pyetje vlefshmerinë esenciale të Kuranit, as nuk ishin
fundamentalistë në kuptimin e interpretimit të rreptë të Kuranit apo
ti diskreditojnë besimet e tjera. Shpesh herë ata prezentuan të
arriturat me vlera të larta në kulturën Islamike dhe ishin një forcë
e tolerancës dhe moderimit.
Për
katër-mbëdhjetë shekuj tradita e gjerë Sufi ka kontribuar me një
trup të literaturës si asnjë në bote. Disi principet e këshillave të
Kuranit, dhe virtytet heroike të Muhamedit a.s.dhe përcjellësve të
tij prodhuan një stimul që lejoi spiritualitetin e dashurisë dhe
vetëdijes të lulëzojë. Ata që sot përcjellin udhën e Sufinjëve janë
trashegimtarët e një thesari vigan të zgjuarsisë dhe literaturës.
Duke
filluar nga rrënjët në kohën e Profetit Muhamed a.s. Sufizmi është
rritur në mënyrë organike sikur një pemë me shumë degë. Shkaku
kryesorë i degësimeve ka qenë paraqitja e një mësuesi të ndriçuar ku
metodat dhe kontributi i tij kanë qenë të mjaftueshme për të inicuar
një linjë të re të zhvillimit. Keto degë zakonisht nuk e shohin
njëra tjetrën si rivale. Një Sufi në shumë raste mund të inicohet në
më shumë se një degë në mënyrë që të marrë mëshirën dhe njohurinë e
ndonjë dege të veçantë.
Në
qoftë se Sufizmi njeh një të vërtetë qëndrore, ajo është Uniteti i
Qenies, se nuk jemi të ndarë nga Hyjnorja. Kjo është një e vërtetë
ku gjenerata jonë është në një pozitë të shkëlqyer ta vlerësojë –
emocionalisht, për shkak të ngushtimit të botës sonë nëpërmjet
komunikimit, transportimit, dhe intelektit, për shkak të avancimit
të fizikës moderne.
Ne
jemi NJË: Një
Njerëzim, Një ekologji, Një
universë, Një Qenie. Në
qoftë se është Një e vërtetë që ia vlen të emërtohet, është, se ne
të gjithë jemi pjesë e integrimit në të Vërtetën, jo të ndarë. Realizimi
i kësaj të vërtete i ka efektet e sajë në ndjeshmërinë tonë se kush
jemi, në marrëdhëniet me të tjerët dhe në të gjitha aspektet e
jetës. Sufizmi është për të realizuar rrymën e dashurisë që lëvizë
nëpër të gjitha jetërat, uniteti prapa formës.
Në
qoftë se Sufizmi ka një metodë qëndrore, ajo është zhvillimi i
prezencës dhe dashurisë. Vetëm prezenca mund të na zgjojë nga
robërimi i botës dhe proceseve tona psikologjike, dhe vetëm dashuria
kozmike mund ta kuptojë Hyjnoren. Dashuria është intelekti më i
lartë i aktivizuar, sepse pa të asgjë e çmuar nuk do të mund të
arrihej, si në mënyrë shpirtërore, ashtu edhe në atë artistike,
sociale apo shkencore.
Sufizmi është një atribut i atyre që dashurojnë. Të dashuruarit janë njerëz që pastrohen me dashuri, të lirë nga vet-vetja dhe kualitetet e tyre dhe
I gjithë ky këndim,
Janë vetëm një këngë.
Dallimet janë vetëm
Iluzion dhe zbrazëtirë
Drita e diellit duket pak më ndryshe
Në këtë murë sesa në këtë tjetrin,
Dhe shumë më ndryshe në këtë tjetrin,
Por prap është vetëm një dritë.
Ne kemi huazuar këto rroba,
Këtë kohë dhe vend personalitetesh,
Nga një dritë, dhe kur ne falënderojmë,
I fusim brenda ato.
Rumi
gjithmonë të vëmendshëm për të Dashurin (Zotin). Me këtë
mund të themi që Sufinjtë nuk mbahen në skllavëri nga asnjë kualitet
i tyre sepse ata shohin çdo gjë që janë dhe kanë ti takonë Burimit.
Një Sufi i hershëm, Shebli, tha: “Një Sufi nuk sheh asgjë tjetër
përveq Zotit në të dy botërat.”
Abu
Muhamed Muteish tha: “Sufi
është ai që mendja e tij e mban hapin e ritmit të këmbës, ai është i
tëri prezent: shpirti i tij është aty ku është trupi i tij, dhe
trupi i tij është aty ku është shpirti i tij, dhe shpirti i tij
është aty ku shkel këmba e tij, dhe aty ku shkel këmba e tij është
shpirti i tij”. Kjo është një shenjë e prezencës pa
mungesë.
Tani
jetojmë në një kulturë që është përshkruar si materialiste, vetjake,
nevrotikisht individuale, narcisiste, dhe e dergjur me siklet, turp,
dhe faj. Nga pikëpamja Sufiste, njerëzimi sot po vuan nën tiranin më
të madhe, tiraninë e egos. Të panumëruara janë idhujt falso që ne
adhurojmë, por të gjitha ato adhurime janë vetëm forma të egos.
Ka
shumë mënyra që egoja e njeriut të uzurpojë edhe vlerat më të
pastërta shpirtërore. Sufi i vërtetë është ai që nuk deklaron
virtytet apo të vërtetën, por jeton një jetë në prezencë dhe dashuri
pa interes personal. Më me rëndësi se çka ne besojmë është mënyra se
si ne jetojmë. Në qoftë
se disa besime të veçanta të dërgojnë në veçori, drejtësi të
vet-vetes, dhe fanatizëm, problemi qëndron tek kotësia e besimtarit.
Në qoftë se ilaqi vetëm e shton sëmundjen, një ilaq edhe më themelor
nevoitet.
Ideja e prezencës me dashuri mund të jetë ilaqi më themelor për të
mbijetuar materializmin, egoizmin,
dhe pavedijesimin në këtë gjeneratë. Nën
ankthin tonë me vetet tona falso, duke ia kthyer shpinën Zotit, ne
gjithashtu e kemi humbur esencën e Vetes sonë, shkëndijen tonë
hyjnore. Me harresën e Zotit, ne kemi harruar vet-veten. Ta kujtosh
Zotin është fillimi i kujtimit të vet-vetes.
Kabir Edmond Helminski - Jetesë në Prezencë - kontakto@udhaezemres.com