Uniteti i Qenies së Zotit - Ibn Arabiu r.a.
“Nga Zoti është, prandaj dëgjo!
Dhe tek Zoti do të kthehesh!
Kur të dëgjosh ç’farë kam sjellur,
Mëso!
Mandej me kuptim shiko detajet në tërësi
Dhe gjithashtu shikoj ato si pjesë të tërësisë.
Mandej tua japësh atyre
Që e kërkojnë, dhe mos hezito.
Kjo është mëshira që
Të përqafonë dhe ty; prandaj përcille.”
Udha e Drejtë e Zotit nuk është e fshehur,
Por universalisht e manifestuar.
Esencialisht Ai është në të gjitha gjërat të mëdha apo to vogla,
Injorant I së vërtetës apo I vetëdijshëm.
Prandaj Mëshira
e Tij përqafon secilin send, (Kur'an
7:156)
Qofshin të dobët apo të fuqishëm.
…Nuk ka asnjë nga gjallesat, e që Ai të mos e kap për balluket e
tyre [ ketë nën sundim], vërtetë Zoti im është në rrugë të drejtë. (Kur’an
11:56)
Të gjitha sendet ecin në rrugën e Drejtë të Zotit të tyre dhe, në
këtë kuptim ata nuk do të ballafaqohen me Zemërimin hyjnorë as që
janë në rrugë të gabuar. Kjo
ndodh për shkak se Zemërimi hyjnorë, si gabim, është aksidental [jo
esencialë], ku të gjitha sendet rrjedhin përfundimisht nga Mëshira
që përqafon secilin send dhe që ka përparësi. E
tëra që është tjetër pos Realitetit është qenie në lëvizje [dabbah]
[në Udhëtim], pasiqë secila ka shpirtë dhe asnjëra nuk kalon [në
Udhëtim] nga vet-vetja por nga një tjetër [Zot]. Vazhdon [nëpër
Udhëtim] duke përcjellur, sipas një vendosmërie [të caktuar], Ai që
është në Udhë [Zoti]. Nuk
do të ishte një udhëtim por një procesion gjatë rrugës.
Në qoftë se krijesa të nënshtrohet ty,
Eshtë [në të vërtetë] Realiteti Që nënshtrohet.
Dhe në qoftë se Realiteti të nënshtrohet ty,
Krijesat nuk mund ta përcjellin Atë aty.
Prandaj kupto ç’farë
po themi,
Se krejt çka
them është e vërtetë.
Nuk ka asnjë qenie krijuese
Por që është pajisur me fjalim [shprehje]
As nuk ka diçka
të krijuar, e parë nga syri,
Por që esencialisht është Realiteti.
Në të vërtetë, Ai është I fshehur aty,
Format e Tij janë të thuash konteiner.
Dije se hyjnorja dhe shkencat e gnozës të zotëruara nga Njerëzit
ndryshojnë sipas kapaciteteve të ndryshme shpirtërore, edhe pse ato
të gjitha rrjedhin [në fund të fundit] nga një burim. Zoti,
Më I Larti, thotë,
“Unë
jam dëgjimi I tij me anë të cilit ai dëgjon, dhe shikimi I tij me
anë të cilit shikon, dora e tij me anë të cilës ai merr dhe këmba e
tij me anë të cilës ai ecën.” (Buhari,LXXXI:38).
Ai deklaron se Ai është, në identitetin e Tij, vetë gjymtyrët janë
shërbyesi vetë, edhe pse Identiteti është Një dhe gjymtyrët janë
shumë. Për çdo
gjymtyrë apo organ është një lloj njohurie e veçantë
shpirtërore që rrjedh nga një burim, që është I shumfishuar në
respekt të shumë gjymtyrëve dhe organeve, ashtu sikur uji, edhe pse
një realitet i vetëm, ndryshon në shijim sipas vendit, diku I ëmbël
dhe I këndshëm, diku I kripur dhe si I njelmët. Por edhe pas gjithë
kësaj mbetet ujë I pandryshuar në të gjitha rrethanat, me të gjitha
ndryshimet në shijim.
Kjo urtësi
është e interesuar me njohurinë që ka të bëjë me “këmbët” e referuar
në atë çka
Më i Larti thotë në lidhje me ushqimin shpirtërorë të dhuruar në ata
që ashtu siq duhet I mbështesin shkrimet e shenjta:
[Dhe,
sikur ta zbatonin Tevratin, Inxhilin dhe ajo që u zbriti atyre nga
Zoti I tyre, ata me siguri se do të kishin ngrënë sipër tyre] dhe
nga nën këmbët e tyre.(Kur’an
V:66)
Sepse mënyra, që është Udha e [Drejtë], është aty që të udhëtohet
përpara dhe të ecet në të, që nuk mund të arrihet ndryshe veq se me
këmbët. Eshtë
vetëm kjo njohuri e veçantë
ezoterike që rezulton në këtë intuite të veçantë
nën udhëheqjen nga Ai Që është në Udhë përmes
ballukeve me Dorën e Tij.
Dhe Ai I dëbon keqëbërësit, (Kur’an
XIX:86) që
e meritojnë stacionin tek te cili Ai I dëbon, me anë të erës
perendimore me anë të së cilës Ai I pastron ata nga vetja e tyre [e
ndarë]. Ai
I dëbon I tërheq ata përpara përmes ballukeve të tyre, derisa era I
shtyen ata [nga prapa] në Ferr, [shoferi] që nuk është askush tjetër
pos dëshirat e tyre dhe prirjet, dhe Ferri
distanca që ata e imagjinuan [të
jetë në mes tyre dhe Realitetit].
Pasiqë është Ai [Zoti i tyre] Që I çonë
ata tek ky vendbanim, ata [në të vërtetë] arrijnë afërsi [tek Ai], e
gjithë distanca dhe nocioni I Ferrit merr fund për ta. Kështu që ata
arrijnë [në realitet] bekimin e afërsisë [tek Ai] sa I përket asaj
se ç’farë
kanë merituar [në esencat e tyre të përjetshme], duke qenë
[përjetësishtë] keqëbërës; as nuk ua plotsonë Ai atyre këtë stacion
të lumturisë si një dhuratë falas, pasiqë janë ata vetë që e
adaptojnë atë ashtu si realitetet e tyre esenciale I kanë merituar
përjetësishtë nga veprat e tyre [të caktuara]. Në
të vërtetë, duke I kryer veprat e tyre ata janë, megjithatë, në
Udhën e Zotit të tyre, balluket e tyre duke qenë në dorën e Atij që
është kualifikuar; ashtu që, ata nuk ecin [në Udhën e tyre] vetë,
por nën detyrim derisa të arrijnë afërsinë [e tyre] [tek Ai].
Dhe ne jemi më afër tij [që po vdes] sesa ju, por ju nuk na shihni
[Ne]. (Kur’an
LVI:85)
Njeriu që po vdes ka shikim sepse mbulesa I është tërhequr prapa,
dhe pamja e tij është mbrehtë. (Kur’an
L:22) Në
këtë ajet Ai
nuk specifikon ndonjë lloj personi të veçantë,
(për shembull) njëri që është I bekuar e jo njëri që është I
mallkuar. Prapë.
Ne
jemi më afër tij sesa damari I qafës së tij, (Kur’an
L:16)
Ku asnjë
njeri I veçantë
nuk theksohet. Afërsia
hyjnore është thënë çartë
në Zbulesën e Tij. Asnjë afërsi nuk është më afër se ajo që
Identiteti I Tij duhet të jetë vetë gjymtyrët dhe zotësitë e
shërbyesit, që janë shërbyesi vetë. Sepse
shërbyesi është një realitet I dëshmuar në një krijim iluzor.
Për besimtarët dhe njerëzit me vizion shpirtërorë është krijimi
që mirret me hamendje dhe Realiteti që shihet dhe
perceptohet,
derisa në rastin e atyre që nuk janë në këto dy kategori, është Realiteti
Që mirret me hamendje dhe krijimi që shihet dhe perceptohet nga
shqisat. Këta të fundit janë të kripur, ujë i hidhur, derisa të
parët janë të ëmbël, ujë I këndshëm, I pastër për ta pirë.
Njeriu mund të ndahet në dy grupe. Të parët udhëtojnë një udhë që e
dinë, dhe ku cakun e udhës e dinë, që është Udha e tyre e Drejtë.
Grupi I dytë udhëton një udhë që nuk e dinë dhe që nuk janë të
vetëdijshëm për cakun, që është e gjithashtu Udhë e Drejtë. Gnostiku
thërret Zotin me perceptim shpirtërorë, derisa ai që nuk është
gnostic e thërret Atë në injorancë dhe I lidhur në traditë.
Një njohuri e till është speciale që rrjedhë nga
Të
ultit prej më të ultëve (Kur'an
XCV:5)
pasiqë këmbët janë pjesa më e ulët e personit, çka
është më e ulët se ato ndodhet udha nën ta. Ai
që e din se Realiteti është udha e
din të vërtetën, sepse nuk është askush tjetër pos Tij që ti
përparon dhe udhëton, pasiqë nuk ka asgjë që të njihet përveq Atij,
pasiqë Ai është Qenia Vetë dhe prandajë gjithashtu udhëtari vetë. Më
tutje, nuk ka asnjë Njohës përveq Atij; atëherë
kush je ti? Prandajë,
dije realitetin tënd të vërtetë dhe udhën tënde, sepse e vërteta të
është bërë e çartë ty në
gjuhën e Interpretuesit [Muhamed a.s.], në qoftë se vetëm do të
kuptosh. E tij është fjala e vërtetë që askush nuk e kupton,
përveqëse kuptimi i tij të jetë i vërtetë; Realiteti ka shumë lidhje
dhe shumë apekte.
A nuk e keni konsideruar 'Ad, njerëzit e Hud-it a.s. se si thanë,
Kjo është një re që erdhi të bie shi mbi ne, (Kur'an
XLVI:24)
Duke menduar shumë mirë për Zotin Që është prezentë në atë ç'farë
robi i Tij mendon për Atë. Por
Zoti e largoi Vetë-veten nga ajo që ata thanë dhe u tha për atë që
është me e kompletuar dhe e lartësuar tek afërsia. Sepse, kur e
shkaktoi shiun të bie në ta i pruri shumë të mira tokës dhe maket
për farën, derisa ata u kënaqen me frutat e shiut vetëm nga largë
[përtej varrit];
Ai u tha atyre, Kjo
është në ç'farë kërkuat
të nxitoheni, një erë në të cilën është një dënim i dhimbshëm (Kur'an
XLVI:24)
Që e bën erën [rib] një tregues e asaj ç'farë
është mbajtur në mënyrën e shtyerjes së afatit [raheb], meqenëse nga
kjo Ai i liroi ata nga errësira e trupit të tyre, rrugët e tyre të
vrazhda, dhe nga errësira [shpirtërore]. Në
këtë erë ishte një edhab [dënim ose ëmbëlsi], ajo është diçka që ata
do të kënaqeshin në të kur ta përjetonin atë, edhe pse u shkaktoi
dhimbje kur i ndau ata nga ajo që ishte [më parë] e njohur për ta.
Ai u solli atyre dënimin [të trashëguar në esencën e tyre të
përjetshme] dhe ishte më afër tyre [realitetet e tyre] se sa që ata
kishin imagjinuar. E tëra ishte shkatërruar me komandën e Zotit të
tij; dhe
ata nuk do të shiheshin në mëngjezë, përveq vendbanimet e tyre, (Kur’an
XLVI:25) ajo
do të thotë, trupat e tyre në të cilët shpirtat e tyre esencialë
banonin. Me
fjalë të tjera lidhja
e veçantë
e shpirtit me trupin mbaroi dhe
trupat vazhduan të jetojnë [jetën pa shpirtë të qenies materiale]
jetën e caktuar atyre nga Realiteti, ajo jetë e cila lëkura, duart,
dhe këmbët e dëshmojnë, gjithashtu edhe majat e qepallave dhe
kofshët. E tëra kjo është e mbajtur me Urdhërin Hyjnorë.
Zoti Më I Larti e ka përshkruar Veten si Xheloz [që asgjë nuk mund
të ekziston përveq Atij], dhe është për shkak të kësaj që Ai “ndaloi
tepricat” (Kur’an
VII:33)që
do të thotë atë që ështe e manifestuar dhe e çartë.
Sa për atë që nuk është e manifestuar, është [tepricë] për atë që
është e çartë
[në vetë-vete]. Prandaj, Ai e ndaloi tepricën [ekzistencën
relative], që do të thotë, Ai e pengoi sekretin e vërtetë që të
njihet, domethënë se Ai është Vetë esenca e gjërave. Ai e fsheh
përmes tjetërsisë, që është ti [si jo Ai]. Tjetërsia
pohon se dëgjimi [I referuar tek Hadith Kudsi] është dëgjimi I
Zaidit, përderisa gnostiku [që sheh përtej tek Njëshmëria e Qenies]
pohon se është Realiteti Vetë, dhe ngjashmërishtë me organet dhe
gjymtyrët e tjera. Të
gjithë nuk e njohin Realitetin, disa njerëz ia kalojnë të tjerëve
sipas gradave [të njohura] shpirtërore, ashtu që është e çartë
kush është superior [në lidhje me këtë] dhe kush nuk është.
Dije se kur Realiteti mu shfaqë mua dhe më bëri që të dëshmojë realitetet
esenciale të apostujve të Tij [paqja qoftë me ta] dhe profetëve të
njerëzimit që nga Ademi e deri tek Muhamedi [paqja dhe mëshira e
Zotit qoftë me të gjithë ata] në një mbledhi në Kordova në vitin
586, asnjëri nuk mu drejtua mua përveq Hud-it, që më informoi për
arsyen e këtij mbledhimi bashkarishtë. E pash atë si një njeri të
shëndoshë, në një formë të bukur, i hollë në bisedë, gnostik, hapës
i realiteteve. Çka më bëri ta vërtetojë këtë është ajeti,
Nuk ka asnjë gjallesë e që Ai nuk e kap për balluket e tyre [ketë
nën sundim]. Vërtetë Zoti im është në Rrugë të Drejtë. (Kur'an
XI:56)
Ç'farë lajmi më të mirë se ky mund të ketë për krijimin? Në të
vërtetë, Zoti na përkujton nderin e Tij për ne duke e zbritur këtë
[ajet] në Kur'an. Mandej Muhamedi a.s., që e integroi të tërën, e
kompleton lajmin duke na transmetuar neve me Sunnet (Hadith) në të
cilin thuhet se Realiteti [esencialishtë] është:
dëgjimi [i robit, gnostikut], shikimi, dora, këmba dhe gjuha, në
faktë të gjitha shqisat. (Buhari,
LXXXI:38)
Më tutje, edhe pse pjesët shpirtërore janë
më afër sesa shqisat [e jashtme], Ai pëlqeu Vetë-veten me atë që
ishte më largë por e njohur, në vend të asaj që ishte më afër por e
panjohur.
Zoti interpreton si lajmërim për ne fjalët e Profetit Hud a.s. tek
populli i tij, dhe Apostulli i Zotit i interpreton për ne fjalët e
Zotit [me Sunnet].
Kështu që, njohuria është perfeksionuar në zemrat e atyre që u është
lejuar njohuria,
...dhe askush nuk i refuzon shenjat Tona përveq atyre që fshehin
[kafiruna].(Kur'an,
XXIX:47)
Se këta janë ata që nga lakmia, konkurrenca, dhe padrejtsia do ti
fshehin ato [shenjat e Zotit], edhe pse ata vetë kanë njohuri për to,
. Sa për pjesën tonë, saherë që Zoti na ka shfaqur apo informuar ne
[përmes Sunnetit të Shenjtë] sa i përket Vetë-vetes, qoftë se ai
pohon transcedencën e Tij apo krahasimin, ne gjithmonë e shohim në
terme të kufizimit.
Kufizimi i parë [ku Ai e kushtëzon Veten] është
"Reja e Errët që nuk kishte ajër as mbi e as nën të." (Hanbal,
IV:11, 12).
Realiteti ishte në të para se Ai e krijoi krijimin e Tij. Mandej Ai
thotë,
Ai
e vendosi Vetë-Veten në Arsh (Kur'an,
VII:54)
...që gjithashtu prezenton Vetë-kufizim. Mandej
Ai thotë se
Ai
zbriti tek parajsa e ulët, gjithashtu
kufizim. Ai më tutje
thotë,
...Ai
është në Qiell dhe në Tokë...(Kur'an,
43:84)
dhe se
...Ai
është me ne kudo që ne jemi ... (Kur'an,
58:7)
dhe më në fund thotë se Ai
është, në esencë, ne. (Buhari,
LXXXI:38)
Ne jemi qenie të kufizuara, prandaj Ai gjithnjë e përshkruan Veten
(shprehet) duke përdorur mënyra që prezentojnë kufizim në Veten e
Tij. (Në mënyrë që ne ta
kuptojmë) Edhe ajeti
Nuk ka asnjë sikur Ai (Kur'an,
XLII:11)
përmbanë kufizim në qoftë se e vlerësojmë kaf-in thjeshtë
vetëm si shprehje, pasiqë njëri që krahasohet nga ajo që është e
kufizuar është vetë i kufizuar sepse ai nuk është ai send; ti
refuzosh të gjitha [mundësitë] e kufizimit është në vetë-vete
kufizim, qenia Absolute [në njëfarë kuptimi] e kufizuar nga
Absoluteti i Vetë-Vetes.
Në qoftë se e vlerësojmë kaf-in
si kualifikim sekondarë, ne e kufizojmë Atë. Në
qoftë se e marrim ajetin
Nuk ka asnjë sikur Ai (Kur'an,
XLII:11)
duke refuzuar ngjashmërinë, ne e kemi kuptuar kuptimin e vërtetë dhe
domethënien që është synuar, se Ai esencialishtë është
e tëra. Sendet
e krijuara janë të kufizuara, edhe pse kufizimet e tyre janë të
ndryshme. Kështu që, Ai është i kufizuar me kufizimin e çdo
sendi të kufizuar, secili kufizim që është kufizim i Realitetit. Ai
depërton/përshkonë të gjitha qeniet që quhen të krijuara dhe të
prejardhura, dhe po të mos ishte kështu, ekzistenca
[relative] nuk do të kishte asnjë kuptim.
Ai është Qenia Vetë, Esenca e Qenies, Ai
është Ruajtësi i të gjithëve (Kur'an,
XI:57) përmes
Esencës së Tij, dhe kjo ruajtje nuk E
Lodhë Atë (Kur'an,
II:255).
Duke i ruajtur të gjitha sendet, Ai e ruan Formën e Tij, veq në
qoftë se merrë ndonjë Formë tjetër që nuk është e Tij, gjë
që është e pamundur. Ai
ështëvështruesi në vështruesin dhe i vështruari në vështruesin;
Kozmosi është Forma e Tij dhe Ai është Shpirti sundues i Kozmosit,
gjë që është Njeriu Madhështorë [Makrokozmosi].
Ai është e tëra që Bëhet dhe Ai është që përmes
Bërjes së Tij bëhem unë, prandajë them Ai ushqehet
Në qenien time, kështu që jemi të modeluar në Imazhin e Tij. (Buhari,
LXXIX:1)
Gjithashtu, nga një aspektë i vecantë, kërkoj
strehim tek Ai nga Ai.
Ishte për shkak të pëlcitjes nga plotshmëria [e realiteteve
esenciale në Esencën e padiferencuar] që Ai fryu përpara [Fjalën
primordiale/origjinale kun].
Ai e lidhë Frymën me të Mëshirshmin, sepse për shkak të kësaj
(lidhje) Ai e bëri mëshirën [të ngritur] të jetë në dispozicion të
kërkesave të Modeleve hyjnore për krijimin e formave të Kozmosit, që
janë Realiteti i manifestuar, duke qenë Ai i Manifestuar. Ai
gjithashtu është Esenca e brendshme, që është githashtu i
Padukuri. Ai
është i Pari, pasiqë Ai ishte kur ata nuk ishin, dhe
gjithashtu i
Fundit, pasiqë në manifestimin e tyre Ai është
Esenca e tyre; I Fundit është i manifestuar dhe i Pari është i
Padukuri. Kështu që,
Ai
i dinë të gjitha gjërat (Kur'an,
VI:101) sikur
kur e njeh Vetë-veten.
Meqenëse Ai i krijoi format në Frymë, dhe ato u manifestuan në
fushën e lidhjeve/relacioneve, të quajtura Emra, lidhja hyjnore me
kozmosin u themelua, ku të gjitha qeniet derivojnë/rrjedhin nga Ai.
Ai thotë, "Këtë ditë ua kam zvogluar marrëdhëniet e juaja dhe e
kam ngritur lidhjen Time," që do të thotë se ua kam hequr
marrëdhënien tuaj me vetë-veten dhe ju kam kthyer tek marrëdhënia [e
drejtë] me Mua.
Cilët janë të drejtit? Janë
ata që marrin Zotin si mbrojtësin e tyre, Ai duke qenë forma e
manifestuar, ashtu sikur është realiteti i brendshëm i formave të
tyre të manifestuara. Një
i tillë është më i fuqishmi, më i forti prej njerëzve në sytë e të
gjithë njerëzve. I
drejtë është gjithashtu ai që e bën vetë-veten mbrojtje për Zotin,
duke qenë forma e Tij, pasiqë Identiteti i Zotit është, në esencë, aftësitë
e robit. Ai e bën atë që
është emëruar shërbyes mbrojtës për atë që quhet Realitet,
megjithëse e percepton [të vërtetën, kryesishtë se të dyja janë
një], ashtu që njohësi çartë
dallohet nga injoranti.
Thuaj: A
janë ata që dinë të njëjtë sikur ata që nuk dinë, vetëm ata me
intuitë të vërtetë reflektojnë, (Kur,an,
XXXIX:9)
Që do të thotë, ata që shikojnë në realitetin e brendshëm të një
sendi, që është objekti realë i njohurisë në lidhje me atë send. Se
njëri që është i pakujdesshëm nuk është më i lartësuar se njëri që
është i kujdesshëm, e as njëri i paguar nuk mund të krahasohet me
shërbyesin/robin. Atëherë,
në qoftë se Zoti është mbrojtësi për shërbyesin, nga një aspekt, dhe
shërbyes për Zotin nga një aspekt tjetër, mund të thuash për Qenien ç'farë
të duash; ose se është krijimi ose se është Realiteti, ose se është
njëkohësisht krijimi dhe Realiteti. Gjithashtu
mund të thuhet se nuk është as krijimi e as Realiteti, derisa njëri detyrohet
të pranojë sa e ndërlikuar është kjo çështje,
sepse me caktimin e gradave vështirësitë paraqiten. Por për shkak
[të parimit] të kufizimit [për ta definuar Realitetin], apostujt nuk
do të na kishin mësuar se Realiteti e transformon Vetë-veten në
format kozmike e as nuk do ta kishin përshkruar Atë [njëkohësisht] se
e shkëput Vetë-veten nga të gjitha format.
Syri nuk percepton asgjë pos Tij
Vetëm Ai është i caktuar [nga Vetë-vetja].
Ne jemi të Tij, përmes Tij ne ekzistojmë dhe përmes Tij ne
sundohemi,
Dhe ne jemi në Prezencën e Tij gjithnjë, në të gjitha gjendjet.
Për këtë shkakë [kufizimit të pashmangshëm me definicion] Ai është
edhe i refuzuar edhe i njohur, i quajtur i pakrahasueshëm dhe i
krahasueshëm. Ai që e
sheh Realitetin nga këndvështrimi i Tij, në Të, por me veten e tij
si shikuesi, nuk është gnostik. Ai që nuk e sheh Realitetin në këtë
mënyrë, por pretë që ta sheh Atë përmes vetë-vetes, është injorant.
Në përgjithësi, shumica e njerëzve kanë, në mënyrë të pashmangshme,
një koncept individualë [besim] për Zotin e tyre, në të cilin
(koncept) besojnë tek Ai dhe në të cilin (koncept) ata e kërkojnë
Atë. Për sa kohë që
Realiteti u shfaqet atyre sipas konceptit të tyre ata e njohin Atë
dhe e pranojnë Atë, kurse po tu shfaqet në ndonjë formë tjetër, ata
e refuzojnë Atë, ikin nga Ai dhe e trajtojnë Atë në mënyrë të
pahijshme, derisa njëkohësishtë imagjinojnë se sjelljet e tyre ndaj
Tij janë të drejta. Njëri
që beson [në mënyrën e zakonshme] beson vetëm në Hyjnorën që ai e ka
krijuar në vetë-vete, pasiqë hyjnorja në "besime" është një
konstruktim [mental]. Ata
shohin [në atë që besojnë] vetëm vetë-veten [si qenie relative] dhe
konstruksionet e tyre brenda në vetë-vete.
Konsideroje këtë çështje,
sepse, ashtu si
njerëzit e njohin Zotin [në këtë botë], ashtu do ta shohin Atë në
Ditën e Ringjalljes, arsyeja për të cilën unë ju
informova. Prandaj, vë
re (ke kujdes), se po qe
se e kufizon vetë-veten tek ndonjë doktrinë e veçantë [sa
i përket Realitetit] dhe ashtu që të refuzosh çdo
doktrinë tjetër [që në mënyrë të barabartë e reflekton Atë], do të
humbësh shumë të mira, në të vërtetë ti do të humbësh njohurinë e
vërtetë se çka është
[Realiteti]. Prandaj,
bëhu plotësishtë dhe tërësishtë perceptues i të gjitha formave
doktrinore, se Zoti,
Më i Larti, është Githë-përfshirës dhe tepër Madhështor që të
kufizohet në
një doktrinë më
mirë se në një tjetër, sepse Ai ka thënë,
Ngado që
të kthehesh, është fytyra e Zotit,
(Kur'an, II:115)
pa e theksuar ndonjë drejtim të veçantë. Ai deklaron se është fytyra
e Zotit, fytyra e sendit të qenurit e realitetit.
Me anë të kësaj Ai [synon] ti mbajë në gjendje gadishmërie
[shpirtërishtë] Zemrat e gnostikëve, në qoftë se sendet kalimtare të
kësaj bote i habisin ata nga reflektimi [konstant] në këtë [të
vërtetë]; sepse asnjë
shërbyes nuk e din në cilën frymëmarrje do të mirret [nga kjo jetë],
dhe mund të ndodhë që ai mund të mirret në një moment kur është i
pavëmendshëm, ashtu që ai nuk do të jetë i barabartë [në botën e
përtejme] me njërin që është marrë në momentin kur ka qenë
prezentë/i vëmendshëm. Shërbyesi
perfektë, edhe pse ka njohuri për këtë [të vërtetë
sa i përket gjithëprezencës së Zotit], megjithatë e
mbanë veten, në formën e tij të jashtme dhe të kufizuar, në
lutje [konstante], fytyra e tij e kthyer nga Xhamia e Shenjtë, duke
besuar se Zoti është në atë drejtim kur ai falet; Xhamia e Shenjtë
është, në të vërtetë, reprezentuese e aspektit të Realitetit, sikur
në ajetin,
Ngado që
të kthehesh, është fytyra e Zotit,
(Kur'an, II:115)
dhe [kur i drejtohesh] njëri është ball për ball me Zotin në të.
Megjithatë mos i thuaj vetë-vetes se Ai është vetëm në atë drejtim,
por më mirë mbajë të dy aspektet, qëndrimin tënd [të veçantë] [të
adhurimit] kur i drejtohesh Xhamisë së Shenjtë dhe qëndrimin tënd
[më universal] [të njohurisë] për pamundësinë që një vend ta nxe
fytyrën e Tij në atë drejtim të veçantë, që është vetëm njëra nga
shumë pikat tek e cila njerëzit drejtohen.
Zoti na e ka bërë të çartë
se Ai është në çdo
drejtim që njëri kthehet, ku secili (drejtim) prezenton perspektivën
e një doktrine të veçantë sa i përket Atij. Të gjithë janë [në
njëfarë kuptimi] drejtë [në mënyrën e tyre]; çdonjëri
që është drejtë e merr shpërblimin e tij, çdonjëri
që e merr shpërblimin e Tij është i bekuar, dheçdonjëri që është i
bekuar është mirë i kënaqshëm [për Zotin e tij], edhe pse ai mund të
dënohet për një kohë në Vendbanimin Finalë. Se
[edhe] njerëzit e Providencës (apo njerëzit e mirë) janë të sëmurë
dhe vuajnë nga dhimbjet në këtë botë, megjithëse i njohim ata të
jenë të bekuar në mes të Njerëzve të Zotit. Kështu
që, ka nga ata shërbyes të Zotit që u është shkaktuar vuajtje në
botën e përtejme në vendin e quajtur Ferr/Xhehnem. Megjithatë, ata
që posedojnë njohuri dhe kanë intuitë shpirtërore në atë çka
me të vërtetë është, nuk e mohojnë se ata do të gëzohen me kënaqësit
e tyre në atë vend, qoftë me lirim nga dhimbja prej të cilës vuajnë,
që do të jetë kënaqësia e tyre, ose
[ndoshta] një kënaqësi e veçantë e ngjashme me atë të që e gëzojnë
njerëzit e Parajsës/Xhennetit; por Zoti e din më së miri.
Shejh el-ekber Ibn Arabi (Allahu e Mëshiroftë)
Vepra: "Fusus
el-Hikam"
“Urtësia e Unitetit në Fjalët e Hudit